Honderdjarige Gerdien is geboren op 21 juni maar pas vier dagen later jarig

24 juni 2011

GOOR Op 21 juni is ze geboren maar op 25 juni is ze jarig. Ook al is Gerdien Broeke 100 jaar geworden, elk jaar geeft haar verjaardag verwarring. „De ambtenaar van de burgerlijke stand heeft een verkeerde datum op de geboorteacte geschreven”, vertelt Gerdien. „Maar hij weigerde de fout te herstellen.” Sindsdien viert de familie haar verjaardag op haar geboortedag maar officieel is ze de 25e jarige. Daarom komt de burgemeester haar vandaag pas feliciteren.

Gerdien Broeke-Hegeman is geboren op een boerderij vlakbij de Stoevelaar, net buiten Goor. Ze kon goed leren en wilde graag voor de klas gaan staan, maar het liep allemaal anders. Haar moeder overleed toen ze vier was en ze moest daarom aan het werk. Bij herberg De Kemper in Elsen dat nog steeds bestaat, ging ze aan de slag. Ze leerde haar man kennen bij Boonk in Diepenheim. Samen begonnen ze na hun trouwen in 1924 een boerenbedrijf op de Meene vlakbij de spoorwegovergang.

Oorlogen bepaalden een groot deel van haar leven. Toen ze zeven was kreeg ze regelmatig ‘heerlijke witte broodjes’ van Franse krijgsgevangenen op doorreis in de Eerste Wereldoorlog. „Ik hoop dat de oorlog nooit overgaat”, had ze tot ontzetting van haar grootmoeder wel eens gezegd. Toen ze later met haar man op de boerderij bij het spoor werkte kreeg ze regelmatig bezoek van ‘de zwarten’, zoals ze de landwachten in hun donkere uniform noemde. Ze namen zonder te betalen melk en kersen mee. Zeker twintig bombardementen van het spoor maakte ze mee in de Tweede Wereldoorlog. Niet een keer is een stuk rails geraakt. „Een keer is de machinist gedood. Bij ons in de kamer lag hij kort opgebaard.” Na de bevrijding zaten Poolse soldaten in hun boerderij. Door het bombardement van Goor waren alle ramen al vernield. De Polen deden de rest.

Haar zoon die bij Eternit werkte, voelde zich de laatste maanden van zijn leven vaak niet lekker. „Als hij dan wat kribbig was zei hij soms tegen zijn moeder: ik word niet oald. Maar ie wordt wel honderd”, vertelt Dinie Broeke die haar schoonmoeder dagelijks opzoekt in huize Scherpenzeel. Het had maar een haar gescheeld of die uitspraak was niet uitgekomen. Gerdien was bijna omgekomen door een koolmonoxidevergiftiging van een slecht functionerende potkachel en ze kreeg enkele jaren geleden een hersenbloeding, maar leerde weer goed spreken en lopen, uiteraard met rollator. Krakende wagens lopen het langst. Gerdien lacht: „De zuster vraagt me steeds niet zo hard te lopen in de gang”.