"Werken tussen de mensen is een hobby van mij’

MARKELO Of hij trots is op wat hij voor Markelo heeft gedaan? Op het gezicht van Jan Beijering (74), tot deze week voorzitter van het nieuwe Kulturhus Het Beaufort, verschijnt een lach. Er is een muziekgroep, een filmclub en een literatuur werkgroep actief, belangstellenden krijgen cursussen waarvoor de belangstelling groot is, er wordt weer volop getrouwd in het voormalige gemeentehuis, mensen zijn er actief met video’s maken, de bridgeclub komt er bijeen. „We hebben een vaste kern van zo’n 23 mensen die heel goed weten waar ze mee bezig zijn. Het Beaufort heeft status en dan is het niet moeilijk mensen te vinden.”

Jan Beijering trok de kar zo’n zeven jaar. „Het was bijna een dagtaak”, vertelt hij in zijn woning aan de Nachtegaallaan. „Maar ik heb het altijd met veel plezier gedaan.” Beijering groeide op in het piepkleine Drenthse dorp Nieuwe-Weeringe tussen Emmen en Ter Apel als zoon van een boer. Hij volgde een opleiding in de landbouw en zou naar de hogere landbouwschool gaan toen bleek dat hij beter geschikt was voor de techniek. Hij bezocht de HTS in Groningen om alles te leren over werktuigbouwkunde en ging aan de slag bij een Zweeds bedrijf in kapitaalgoederen. Hij kreeg daarna een baan bij TNO in Delft die later een afdeling verplaatste naar Apeldoorn. „We gingen in 1972 in Markelo wonen. De snelweg A1 was toen tot De Poppe klaar.” De kinderen gingen in Markelo naar school en vader wilde graag iets doen in de ouderencommissie. Ook werd hij actief voor de optochtwagens. „Het is gewoon een manier om je thuis te gaan voelen.” De Oranjevereniging kon er wel bij net als de VVV, het Rode Kruis, de ambulancedienst en de restauratie van de molen van Buursink. Bijna overal werd hij voorzitter. „Dat is niet zo vreemd. Want bij TNO deed ik ook veel op het gebied van organisatie. Ik werk graag tussen de mensen. Het was ook een beetje een hobby van mij.”

Beijerings talenten kwamen aan het licht in het leger. Hij was reserve officier bij de luchtmacht waar hij bijvoorbeeld spreken in het openbaar leerde. Later moest hij voor TNO boeren bezoeken die iets bijzonder hadden uitgevonden. „Soms moest je dan zeggen dat een uitvinding toch niet zo bijzonder was. Dat moet je natuurlijk tactisch doen.” Na de landinrichtingscommissie de Borkeld en de monumentencommissie kwam de toekomst van het voormalige gemeentehuis van Markelo in beeld. Een kunstenaar wilde er een galerie beginnen en een architect zijn toekomstige bureau.Toen de beheersstichting is opgericht bedachten de initiatiefnemers de naam: Het Beaufort, naar de populaire burgemeester die was getrouwd met de gouvernante, docente, van koningin Beatrix. De naam bleek een gouden greep en was in een week ingeburgerd. „Beatrix en Irene hebben in Markelo fietsen geleerd”, vertelt Beijering. „Beatrix en Irene waren bruidsmeisjes toen Beaufort trouwde en ze waren hier vaak op vakantie.” Nog niet zo lang geleden is het Beaufort geopend en staat de organisatie van het Kulturhus als een huis. Beijering die met hartproblemen kampt vindt het tijd er een punt achter te zetten. Berend Jan Bussink, voormalig lid provinciale staten en wethouder in Lochem, is een uitstekende opvolger. „Ik ga nu meer tijd besteden aan mijn hobby.” Onder het doek verschijnt een MG Mark 2. „Mensen in hun waarde laten, met respect behandelen”, is zijn levensmotto. „Dat vind ik nog steeds het belangrijkste in het leven.”