Nelly van Wezel eerste positieve herinnering aan een operatie

HENGELO - De hele dag staat een lange wachtrij voor de schuifdeur van de operatiekamer van het Hengelose ziekenhuis. Iedereen wil de O.K. zien. "Ik heb een gaatje in een gebroken bot geboord en er een draadje door gehaald", vertelt Gerrit Faassen uit Borne trots. Hoe dat voelt als aanstormend chirurg? "Best prettig", straalt Faassen, die echter te oud is om nog een opleiding als arts te volgen. "Maar ik knutsel thuis ook veel."

Iemand die onlangs zelf op de operatietafel lag was Nelly van Wezel uit Hengelo. Zij is vol lof over het O.K.-personeel. "Alles valt van je af wanneer je de operatiekamer binnenrijdt. Ik was helemaal niet bang." Nelly van Wezel weet waar ze over praat. Ze werd vijftien keer in haar leven geopereerd. De laatste keer was heel recent: op 7 januari van dit jaar. Het is een hemelsbreed verschil hoe er toen met haar is omgesprongen in vergelijking met de keren daarvoor. De op één na laatste operatie was veertien jaar geleden.

„Nu gaan de artsen en verpleegkundigen heel anders met je om dan veertien jaar geleden. Nu ben je een mens. Toen was je een nummer. (Foto Marcel Tettero)

Nelly van Wezel is naar de open dag van het Hengelose ziekenhuis gekomen om haar vriend Theo Leuwerink de blauwe kamer te laten zien, de ruimte waar haar zeven centimeter grote tumor is weggehaald. Maar de blauwe kamer was helaas niet geopend voor de open dag. Wel heeft het paar met veel belangstelling een andere operatiekamer bekeken. Ze zijn zeer onder de indruk.

"Nu gaan de artsen en verpleegkundigen heel anders met je om dan veertien jaar geleden", vertelt Nelly van Wezel. "Toen was je een nummer. Nu ben je een mens. Het personeel gaat zo professioneel met je om. Ik bespeurde geen enkele twijfel bij wat ze deden en vertelden. De operatie verliep gladjes. Ik ging in alle rust door de scanner. Ik durf niet zo goed naar dingen te vragen, voel een muur tussen mij en de arts. Maar nu leggen ze precies uit wat er gebeurt. Ik dacht geen moment, hier kom ik niet meer levend weg."

Ze kan haar tranen niet meer bedwingen en vraagt even te mogen zitten. Nelly van Wezel is geopereerd aan haar keel, de knie, haar rug, de maag. Ze heeft een pacemaker. "Ik heb een lijstje bijgehouden. Maar dat heb ik weggegooid. Ik wil er niet meer aan worden herinnerd."

De laatste keer ging een wereld voor haar open. "Het was allemaal zo anders dan de keren ervoor. Ik heb elf jaar onder doktersbehandeling gestaan. Maar toen ik eind vorig jaar belde dat er iets niet goed voelde, kreeg ik onmiddellijk een telefoontje terug. De volgende dag kon ik al komen." De datum voor de operatie was zo geregeld. "Het ziekenhuis is er zoveel op vooruit gegaan. De mensen geven je heel veel aandacht. De arts stond twee uur na de operatie al naast m'n bed. Dat zal ik nooit vergeten. Hij klopte op m'n schouder en zei: 'Je hebt een beschermengeltje'." Ze grijpt de hand van haar vriend wanneer ze dit zegt. Ze kijkt hem aan en kijkt daarna weer naar de verslaggever. "Sorry van de tranen." Het zijn tranen van geluk.24 maart 2009